زراره بن اعین در روزهای حزن و تأثر اهل بیت عصمت و طهارت در ماه صفرالخیر محضر امام صادق (ع) رسیده سخن از اربعین سالار شهیدان و تأثیر شهادت آن حضرت در حادثه کربلا به میان آمد. امام صادق (ع) رو به زراره آن محدث بزرگ و قابل اطمینان و دیگر افراد حاضر در آن مجلس نمود سپس فرمودند :

یَا زُرَارَهُ إِنَّ السَّمَاءَ بَکَتْ عَلَى الْحُسَیْنِ ع أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالدَّمِ وَ إِنَّ الْأَرْضَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالسَّوَادِ وَ إِنَّ الشَّمْسَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً بِالْکُسُوفِ وَ الْحُمْرَهِ وَ إِنَّ الْجِبَالَ تَقَطَّعَتْ وَ انْتَثَرَتْ وَ إِنَّ الْبِحَارَ تَفَجَّرَتْ وَ إِنَّ الْمَلَائِکَهَ بَکَتْ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً عَلَى الْحُسَیْنِ ع وَ مَا اخْتَضَبَتْ مِنَّا امْرَأَهٌ وَ لَا ادَّهَنَتْ وَ لَا اکْتَحَلَتْ وَ لَا رَجَّلَتْ حَتَّى أَتَانَا رَأْسُ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ مَا زِلْنَا فِی عَبْرَهٍ مِنْ بَعْدِهِ …[۴]

امام صادق (ع) فرمودند: ای زراره همانا آسمان بر مصائب وارده بر حسین [بن علی ^{علیهما السلام}] چهل بامداد خون گریست و همانا زمین بر مصائب وی چهل بامداد اشک سیاه ریخت و سیاه پوش گردید و همانا خورشید چهل روز گرفتار کسوف (گرفتگی) شد و چهره خشم و نقاب خونین برخود گرفت و همانا برخی کوهها قطعه قطعه شده و تبدیل به تکه‌های ریز و کوچک شدند و همانا دریاها متلاطم و پر امواج شده و و وضعیت خشمناکی بر خود گرفتند و نیز فرشتگان الهی چهل روز بر مصائب حسین بن علی(ع) گرییدند و اشک ریختند. و همانا پس از شهادت سالار شهیدان هیچ زنی از اهلبیت ما به نشانه شادی آرایش ننمودند و بر موهایشان شانه نبردند و آن را خضاب نکردند و چشم‌های خویش را سرمه ننمودند تا آنگاه که فرجام ستمکاران صحنه کربلا روشن شد و چون سر عبیدالله بن زیاد را که توسط مختار بن ابی عبیده ثقفی (ره) جدا شده بود و در مرآ و منظر مردم قرار گرفت مصائب و تألمات روحی کم شد، لکن حالت حزن و غم بر ما برای انعکاس صحنه کربلا و عبرت گرفتن دیگران برای همیشه ادامه یافت …

سپس حضرت امام صادق (ع) فرمود: جدم امام زین العابدین (ع) هرگاه کربلا و صحنه‌های روز عاشورا را تصور می‌کرد و برایش بیان می‌گردید می گریست و اشک‌هایش بر محاسنش جاری می‌گشت و هرکس جدمان را با آن حالت می‌دید متأثر گشته و در درونش انقلاب بوجود می‌آمد. همانا فرشتگان حاضر در کنار مضجع شریف اباعبدالله الحسین (ع) اشک می‌ریختند که در اثر حزن و اندوه آنان دیگر فرشتگان زمین و آسمان متأثر گشته و اشکشان جاری شد.

جهت مطالعه تفصیل مطلب فوق به مقاله «اربعین همراه اهل بیت (ع) در کربلا» مراجعه بفرمایید.