رفتار، کردار و گفتار فاطمه زهرا (س)از جمله منابع و ذخائری است که امت اسلامی در هر فرصتی میتواند از آن بهره مند شود. سیره اطمینان بخش او مورد تأیید بقیه الله الاعظم (عج) و دیگر پیشوایان معصوم (ع) قرار گرفته است.
امام عصر(عج) میفرماید:  
وفی ابنه رسول الله (ص) لی اسوه حسنه (۱)؛ فاطمه اطهر دختر پیامبر (ص) الگو و اسوه ای است که که ما بدان اقتدا میکنیم و آن را سر لوحه کارهای خویش قرار میدهیم …

توجه کوتاه به منزل کوچک و زندگی پرفراز و نشیب او، راه سعادت را نشان میدهد و انسان مضطرب و دردمند را از گرفتاریها می رهاند. اینک شما و خانه چند منظوره فاطمه (س)، خانه ای که آیات ۳۷-۳۶ سوره نور درباره آن نازل گردید:

فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیها بِالْغُدُوِّ وَ الآْصالِ (*) رِجالٌ لا تُلْهِیهِمْ تِجارَهٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاهِ وَ إِیتاءِ الزَّکاهِ یَخافُونَ یَوْماً تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَ الأَْبْصارُ.
در خانه هایی که خدا رخصت داده است که گرامی داشته و نامش در آن جا یادشود ، هر بامداد و شامگاه تسبیح او گویند. مردانی که هیچ تجارت و خرید و فروش آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و پرداختن زکات باز نمیدارد و از روزی که در آن دلها و دیده ها دگرگون میشود، ترسانند.

چند منظوره بودن خانه فاطمه (س)

۱٫ مدرسه ای برای آموزش فرزندان و تربیت آنان و تربیت خانم هایی همچون فضه خادمه وام ایمن و…
۲٫ محل پرسش و پاسخ و رفع شبهات اعتقادی برای زنان مدینه منوره
۳٫ معبدی برای عبادت و محرابی برای نیایش با خداوند (کُلَّما دَخَلَ عَلَیْها زَکَرِیَّا الْمِحْرابَ وَجَدَ عِنْدَها رِزْقاً …)(آل عمران:۳۷)
۴٫ میهمانخانه برای مستمندان و خویشاوندان و دوستداران (وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْکِیناً وَ یَتِیماً وَ أَسِیراً )(انسان:۸)
۵٫ خانه ای برای کار و تلاش و تأمین نیازمندیهای خانوادگی مانند آسیاب گندم و جو و بافندگی قطعات پارچه مورد نیاز و …
۶٫ سنگر به تمام معنا برای مبارزه با دشمنان و منافقین و محل اجتماع انقلابیون (شهید سنگر: محسن مسقط ؛ اسیرسنگر: علی بن ابی طالب(علیه السلام) ؛ مجروح: خود فاطمه(س) ؛ ابزارجنگی: غلاف شمشیر ؛ دشمن: سردمداران غاصب حکومت اسلامی و منافقان و مزدوران چکمه پوش)
۷٫ محل شفاعت ؛ بوصیری، شاعر حنفی اهل سنت می گوید:(۲)
هوالحبیب الذی ترجی شفاعته / لکل هول من الاهوال مقتحم
۸٫عرش الهی…و محل نزول آیات ۷-۳۶ سوره نور.

انّ سقف بیت فاطمه (س) عرش ربّ العالمین

 عن ابی جعفر الطوسی .. عن السکونی قال سمعت ابا جعفر (ع) یقول:
بیت علی و فاطمه من حجره رسول الله صلوات الله علیهم و سقف بیتهم عرش رب العالمین و فی قعر بیوتهم فرجه مکشوطه إلى العرش معراج الوحی و الملائکه تنزل علیهم بالوحی صباحا و مساء و فی کل ساعه و طرفه عین و الملائکه لا ینقطع فوجهم فوج ینزل و فوج یصعد.
و إن الله تبارک و تعالى کشط لإبراهیم (ع) عن السماوات حتى أبصر العرش و زاد الله فی قوه ناظره.
و إن الله زاد فی قوه ناظره محمد و علی و فاطمه و الحسن و الحسین صلوات الله علیهم و کانوا یبصرون العرش و لا یجدون لبیوتهم سقفا غیر العرش فبیوتهم مسقفه بعرش الرحمن و معارج معراج الملائکه و الروح فوج بعد فوج لا انقطاع لهم.
و ما من بیت من بیوت الأئمه منا إلا و فیه معراج الملائکه لقول الله تَنَزَّلُ الْمَلائِکَهُ وَ الرُّوحُ فِیها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ سَلامٌ.
قال قلت من کل أمر؟ قال بکل أمر. قلت هذا التنزیل. قال نعم.(۳)

امام صادق (ع)فرمود: خانه علی(ع) و فاطمه(س) از منازل متعلق به پیامبر خدا(ص) بود و سقف خانه آنان عرش پروردگار جهانیان است و در کف آن روزنه ی پوشیده ای به سوی عرش الهی است که محل عروج پیامبر جهت وحی بوده است. فرشتگان بر آنان هر صبح و شام و هر ساعت و لحظه فرود آمدند. گروهی در حالت فرود و گروهی در حال صعود بودند.
همانا خداوند برای ابراهیم پیامبر روزنه ای به سوی آسمانها باز کرد تا عرش را ببیند و چشمش را دید قوی عنایت فرمود، و همانا خداوند در چشم محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین آن نور را عنایت کرد. آنان عرش الهی را می دیدند و برای خانه هایشان غیر از عرش سقفی نبود، و عروج فرشتگان و جبرئیل به صورت مرتب و منظم انجام می گرفت.
سپس فرمود: هیچ یک از خانه های پیشوایان معصوم ما نیست مگر اینکه در آن فرشتگان تردد می نمایند زیرا خداوند فرمود: تنزّل الملائکه والروح.
راوی پرسید: محل فرود همه کارها است؟ امام صادق فرمود: همه امور آنجا تحقق می یابد. سپس پرسید: آیا این تفسیر تنزیل و ساده قرآن است. امام صادق فرمود: این معنا و مفهوم تنزیل قرآن است.

پی نوشتها:
(۱) غیبه الطوسی، ص۲۸۵٫
(۲) مخ العباده، ص ۳۷۵٫
(۳) بحارالانوار، ج ۲۵، ص ۹۷ ، ح۷۱ ؛ فاطمه الزهراء بهجه قلب المصطفی ،ج ۱، ص ۳۶؛ الکوثر فی أحوال فاطمه بنت النبی، سید  محمد باقر موسوی،  ج۱ ،  ص ۴۹۵ ، ب ۱۱  ؛ تأویل الایات، سید شرف  الدین  استر آبادی ، ص۷۹۲٫