حسن بن‏على(ع) در برابر طاغوت شام و مردم کوفه خطبه‏اى خوانده، مردم را به بالاترین نعمت از دست رفته، که حاکمیت اهل بیت(ع) بود، توجه داد، شایستگى و لیاقت خویش و مشروعیت خلافتش را متذکر شد و داستان روز بیاد ماندنى غدیر را چنین بازگو کرد:

«وقد سمعت هذه الامه جدى – صلى الله علیه و آله – یقول: ما ولّت أمه امرها رجلاً و فیهم من هو اعلم منه الا لم یزل یذهب امرهم سَفالاً حتى یَرجعوا الى ما ترکوه و سمعوه – صلى الله علیه و آله – یقول لأبى: أنت منّی بمنزله هارون من موسى الّا أنّه لا نبىّ بعدى. و قد راوه و سمعوه(ص) حین اخذ بید أبى بغدیر و قال لهم: من کنتُ مولاه فعَلی مولاه اللّهم وال من والاه و عاد من عاداه ثم امرهم ان یبلغ الشاهد منهم الغائب ثُمّ قال…»

«مردم، سخن جدم پیامبر(ص) را به یاد دارند که مى‏فرمود: هر گاه مردم کسى را به رهبرى خویش برگزینند در حالى که لایقتر و آگاهتر از آن فرد وجود داشته باشد، براى خویش تیره‏بختى خریده‏اند مگر اینکه دوباره بدانچه رها کردند و به فراموشى سپردند بازگردند و آنچه را که از پیامبرشان درباره پدرم شنیده‏اند دنبال کنند. رسول خدا مى‏فرمود:

اى على تو بعد از من مانند هارون پس از موسى هستى، او جانشین برادرش موسى بوده تو نیز جانشین و خلیفه منى؛ تنها تفاوت [میان آنها و ما] این است که بعد من پیامبرى و نبوت نخواهد بود.»

امام مجتبى(ع) سپس فرمود: «این مردم پیامبر خود را دیدند و سخنانش را در «غدیر خم‏» شنیدند. در آن روز جدم رسول خدا(ص) دست پدرم(ع) را گرفت و در برابر آنان گفت: هر کس من مولا و سرپرست او هستم على مولاى او خواهد بود؛ خدایا، دوست‏بدار هر کس او را دوست دارد و دشمن بدار هر کس او را دشمن دارد… سپس جدم پیامبر(ص) دستور اکید داد که، حاضران مطالب غدیر را به غایبان برسانند.»