رمضان تنها ماهی است که قرآن [و کتاب‌های آسمانی] در آن نازل شده و شب قدر را در بر دارد و بزرگترین مانور موحدان و مسلمانان در راستای جلوه حضرت حق (جلّ و علا) است و بالاترین مظهر شکرگزاری خداجویان می‌باشد.[1]

پیامبر گرامی اسلام آن را «شهر الله» نامید، ماهی که در بردارنده: رحمت، مغفرت، آمرزش و برکات بی‌شمار است و هر کس روزه بدارد و نیت روزه‌داری و امساک برای او کند مهمان پذیرفته‌شده خالق خویش است و خداوند او را در شمار تکریم‌شدگانش قرار می‌دهد.

پیامبر رحمت(ص) فرمود: نفس‌های روزه‌داران تسبیح (سبحان الله) و خوابیدن آنان عبادت و کارهایی که انجام دهند مقبول خداوند است و خواسته‌هایشان مورد اجابت حق تعالی می‌باشد.[2]

حال با توجه به مصادف شدن ایام عید طبیعت (نوروز) با ماه پاکان، پرهیزکاران، شب زنده‌داران و صائمانی که با امساک و خودداری از همه مُفطرات (آنچه منافات با روزه دارد) لحظه به لحظه اتصال فطری و بندگی خود را با خالقشان برقرار می‌کنند، مناسب دیدیم نگاهی به فقرات دعای سیدالساجدین در نیایش چهل و چهارم آن حضرت در صحیفه سجادیه داشته باشیم. دعائی که از اعماق جان و روح ملکوتیش برخواسته و حال او تبدیل به قال برای خالق شده است. بخشی از آن را طی سه عنوان به صورت ترجمه می‌آوریم: