طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ عَیْبُهُ عَنْ عُیُوبِ النَّاس‏.

خوشا بحال کسی که عیب خودش او را از عیب دیگران مشغول کرده است.

نهج البلاغه، خطبه ۱۷۶

پسرم با هیچ‏کس پیمان دوستى مبند مگر این که بدانى از کجا مى‏آید و به کجا مى‏رود و چون دقیق بررسى کردى و او را انسانى شایسته یافتى، بر پایه گذشت و اغماض و برادرى در سختیها و لغزشها با او رفتار کن و دوستى‏ات را استمرار بخش.

تحف العقول، ص۲۳۳، باب حکمه  ومواعظه

النّاسُ فِی دارِ سَهْوٍ وَ غَفْلَهٍ یَعْمَلُونَ وَلا یَعْلَمُونَ فَاِذا صارُوا إلى الآخِرَهِ صارُوا اِلى دارِ یَقینٍ یَعْلَمُونَ وَ لا یَعْمَلُونَ.

مردم [در این دنیا] در خانه بى‏خبرى و غفلت بسر مى‏برند، پس هر کارى را انجام مى‏دهند، نمى‏دانند [ثمرش را] و چون به خانه آخرت روند، به وادى یقین در آیند و همه چیز را بدانند و لکن نتوانند عمل سودمندى را در آنجا براى خویش انجام دهند.

مصابیح الانوار، ج ۲، ص ۲۷۱

هر کسی ندانسته دست به کاری بزند، بیشتر از آنکه اصلاح کند، تباه میکند.

روضه بحار، ج۱، ص۱۵۰

در شگفتم از کسی که درباره غذای خود اندیشه و تأمل میکند ولی در مورد نیازمندیهای فکری و عقلی اش تأمل نمیکند. پس پرهیز میکند از آنچه معده اش را اذیت مینماید و سینه و قلب خود را از پست ترین چیزها پر میکند.

بحارالانوار، ج۱، ص۲۱۸

گریه من برای دو چیز است: ۱- وحشت از ورود به صحنه قیامت ۲- جدایی از دوستان و عزیزانی که انسان بدانها وابسته و علاقه مند است.

بحارالانوار، ج۴۴، ص۱۵۰

او (امام زمان) دارای غیبتی است که روزهایش زیاد و مدّتش طولانی است. پس افراد مخلص منتظر ظهور او هستند و افراد شکّاک مُنکر او میباشند.

منتخب الاثر، ص۲۲۴

شفاعت ما به کسی که نمازش را سبک بشمارد نمیرسد.

بحارالانوار، ج۸۲، ص۲۲۷

نخستین چیزی که خداوند بر امّت من واجب کرد نمازهای پنجگانه است و نخستین عملی که از آنان بالا برده میشود و از آنان سؤال میشود همان نماز است.

کنزالعمّال، ج۷، ص۱۸۸۵۹

اینجا (کربلا) قربانگاه عاشقان و مشهد شهیدان است، شهیدانی که نه شهدای گذشته و نه شهدای آینده به پای آنها نمیرسند.

تهذیب، ج۶، ص۷۳